نقش خودسازی در تحقق صلح عادلانه با تأکید بر بیانیه گام دوم انقلاب

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دکترای رشته روابط بین‌الملل، قم، ایران

2 دانشیار، جامعه المصطفی العالمیه، قم؛ عضو انجمن مطالعات سیاسی حوزه، ایران

چکیده

هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه خود‌سازی و صلح عادلانه با روش تحلیلی - توصیفی بود. یافته‌ها نشان داد حل اختلافات و منازعات در جوامع بشری و تحقق صلح عادلانه در گرو خودسازی انسان در لایه‌ها و سطوح مختلف فردی، اجتماعی و به ویژه در سطح کارگزاران و دولت‌مردان تحقق خواهد یافت. خودسازی به عنوان مهمترین گام و مقدم بر جامعه‌پردازی و تمدن‌سازی است، خودسازی در دو عرصه‌‌ی توجه به فطرت پاک انسانی و پا نهادن بر غرائز و تمایلات نفسانی می‌تواند به عینیت بخشی صلح جهانی کمک نموده و به عنوان یک نیروی کنترل درونی، می‌تواند دو کارویژه مهم داشته باشد که یکی معطوف به برجسته‌سازی فضایل انسانی مانند عدالت‌جویی و اخلاق‌گرایی است. کارویژه دیگر خودسازی ناظر به کنترل غرایز در راستای جلوگیری از طغیان، سلطه‌گری و ظلم به دیگران است. بدون تردید این دو کارویژه پس از اصلاح انسان، موجب آرامش و صلح در جامعه می‌گردد، زیرا خودسازی فردی سبب پاکسازی روح و تسکین دهنده و آرام بخشی خواهد شد، در نتیجه همه کسانی که در جامعه هستند احساس آرامش و صلح عادلانه می‌نمایند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The Role of Self-Improvement in the Realization of Just Peace with Emphasis on the Statement of the Second Step of the Revolution

نویسندگان [English]

  • Mahdi Jafari panah 1
  • Mohammab ali Mirali 2
1 PhD. International Relations, Qom, Iran
2 Associate Professor, Al-Mustafa International University, Qom, Iran
چکیده [English]

The purpose of the present study is to demonstrate the relationship between self-improvement and just peace using a descriptive-analytical method. The results showed that resolving disagreements and disputes in human society and the realization of just peace depend on human self-improvement at various personal and social levels and especially at the level of officials and politicians. Self-improvement as the most important step is prior to improving society and civilization. It can assist the realization of global peace in two realms of paying attention to human pure nature and overcoming sensual instincts and tendencies. Self-improvement as an innate controlling force can have two especially important tasks: One is related to highlighting human virtues such as seeking justice and morality, and another is about controlling instincts to prevent rebelling, hegemony, and tyranny against others. Undoubtedly, the above two features, after improving the human, can bring tranquility and peace in society because personal improvement will lead to the purity of soul and calmness. As a result, all the individuals living in society can feel rest and just peace.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Statement of the Second Step of Revolution
  • Self-Improvement
  • Just Peace
  1. قرآن کریم. (ترجمه و تفسیر محسن قرائتی. قم: مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، 1394).

    1. ابراهیمی، شهروز و دیگران (1393). بررسی تطبیقی رویکرد امنیتی اسلام با رویکرد امنیتی رئالیسم و لیبرالیسم. جامعه‌شناسیسیاسیجهاناسلام، شماره4: ص1ـ28.
    2. ابن مسکویه، احمد بن محمد (1394). تهذیب‌الاخلاق. ترجمه صلاح‌الدین سلجوقی. تهران: موسسه انتشارات عرفان.
    3. ابن منظور، محمد بن مکرم (1408ق). لسانالعرب. بیروت: دار احیاء التراث العربی، ج2.
    4. احمدی، محمدرضا (1384). امنیت، مفاهیم، مبانی و رویکردها: رویکرد اسلامی. مربیان، سال 5، شماره 15: ص76ـ111.
    5. آدمی، علی (1396). صلح غایت‌انگارانه؛ تطبیقی هستی و انسان‌شناسانه بر نظریه صلح در اسلام و غرب. پژوهش‌های روابط بین‌الملل، شماره 26: ص51ـ78.
    6. اصفهانی، سید ابوالحسن (1352). وسیله النجاه. قم: نیکنام.
    7. افتخاری، اصغر؛ محمدی سیرت، حسین (1392). صلح و سلم در قرآن کریم. مطالعات قرآن و حدیث، سال ششم، شماره 2: ص 53-78.
    8. آل یاسین، جعفر (۱۹۸۵م). الفارابی فی محدوده و رسومه. بیروت: عالم الکتب.
    9. برگسون، هانری (1358). دو سرچشمه اخلاق و دین. ترجمه حسن حبیبی. تهران: شرکت انتشار.
    10. بیانیه گام دوم انقلاب (22/11/1397). قابل دسترس در:

    https://farsi.khamenei.ir/message-content?id=41673

    10. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه (1379). اسلام و حقوق بین‏الملل عمومى. تهران: سمت، ج1.

    11. جمشیدی، محمدحسین (۱۳۹۶). بررسی و تدوین مقوله صلح در نظریه مدینه المسالمه (شهر صلح) فارابی و نظریه صلح پایدار. جستارهای سیاسی معاصر، سال ۸، شماره ۳: ص 1-28.

    12. جمشیدی، محمدحسین؛ نجفی، مصطفی؛ زبیدی، زینب (1395). بررسی مقایسه‌ای مقوله صلح پایدار از منظر اسلام و لیبرالیسم اخلاقی (کانتی). سیاست دفاعی، سال بیست و چهارم، شماره 97: ص219ـ248.

    13. جهانی‌‌پور، یاسر (۱۳۸۴). خودسازی از نگاه امام خمینی و جمعی از عرفا. حضور، شماره ۵۲: ص3ـ22.

    14. چینی چیان، نیلوفر؛ صلاحی، ملک یحیی (1396). بررسی تطبیقی گفتمان صلح در میان مکاتب دینی و بشری. علوم سیاسی، شماره 40: ص 147-165.

    15. حیدری، حمید (1387). نظریه صلح دموکراتیک. علوم سیاسى، شماره 41: ص 31ـ46.

    16. خامنه‌ای، سید علی (۱۳۸۷/۰۳/۲۱). بیانات ‌در اولین دیدار با نمایندگان مجلس هشتم‌. قابل دسترس در: https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=4029

    17. خامنه‌ای، سید علی (21/09/1380). بیانات در دیدار با کارگزاران نظام. قابل دسترس در:

    https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=10881

    18. خمینی، سید روح‌الله (1386). اخلاق: انسان‌شناسی در اندیشه امام خمینی. تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.

    19. دهخدا، علی اکبر (1377). لغت‌نامه دهخدا. تهران: موسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، ج15.

    20. دهشیری، محمدرضا (24/6/1398). ضرورت‌ها و الزامات تحقق صلح عادلانه.قابل دسترس در:

    http://www.iwpeace.com/reports/36714

    21. رازینی، علی (1386). پژوهشی پیرامون مفردات قرآن. تهران: دفتر پژوهش و نشر سهروردی، چاپ دوم.

    22. راغب اصفهانی، حسین بن محمد (1412ق). المفرداتفیغریبالقرآن. بیروت: دارالعلم.

    23. سیمبر، رضا (1396). مبنای انسانی صلح در نظریه‌پردازی اسلامی در روابط بین‌الملل. در: مجموعه مقالات سومین کنگره بین‌المللی علوم انسانی اسلامی، شماره 4: ص275 -298.

    24. صدر، سید محمدباقر (۱۳۸۸). سنت‌های تاریخ در قرآن. ترجمه سید جمال موسوی اصفهانی. قم: انتشارات اسلامی.

    25. طباطبایی، محمدحسین (1387). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمه سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: موسسه فرهنگی تبیان، ج20.

    26. طبرسی، فضل بن حسن (1375). تفسیر جوامع الجامع. مشهد: آستان قدس رضوی، ج10.

    27. طریحی، فخرالدین (1375). مجمع البحرین. تهران: کتاب‌فروشی مرتضوی، ج 6.

    28. فارابی، ابونصر محمد (1371). رساله التنبیه علی سبیل سعاده، تهران: حکمت.

    29. فقیهی مقدس، نفیسه؛ خلجی، علی؛ مهدوی‌راد، محمدعلی (1393). اصول راهبردی صلح در اسلام. سیاست متعالیه، سال 2، شماره 4: ص 7ـ26.

    30. فیض کاشانی، ملامحسن (1383). المحجه البیضاء. قم: انتشارات جامعه مدرسین، ج4.

    31. قرائتی، محسن (1383). تفسیر نور. تهران: مرکز فرهنگى درس‌هایى از قرآن، چاپ یازدهم، ج4.

    32. قوام، عبدالعلی (1384). اصول سیاست خارجی و سیاست بین‌الملل. تهران: سمت.

    33. کاظمی، علی‌اصغر (۱۳۶۸). مفهوم آتش‌بس، ترک مخاصمه و متارکه جنگ از دیدگاه حقوق بین‌الملل. حقوقی بین‌المللی، شماره ۱۱: ص 125ـ152.

    34. مجلسی، محمدباقر (بی‌تا). بحارالانوار. بیروت: احیاء التراث العربی، ج77.

    35. مشیرزاده، حمیرا (1390). تحول در نظریه‌های روابط بین‌الملل. تهران: سمت.

    36. مصباح یزدی، محمدتقی (1388). معارف قرآن. قم: انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، ج7.

    37. مصباح‌یزدی، محمدتقی؛ سبحانی، کریم (1384). به سوی خودسازی. قم: موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی.

    38. مصطفوی، حسن (1360). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ج5-6.

    39. مطهری، مرتضی (1361). جهاد. قم: انتشارات اسلامی.

    40. مکارم شیرازی، ناصر (1386). پیام قرآن. تهران: دارالکتب الاسلامیه‌، ج3،7.

    41. موسوی‌نیا، سیدرضا؛ طاهایی، سیدجواد (1397). رویکرد کلاسیک و نقد نظریه مدرن صلح؛ رهیافتی برای دولت‌های ایرانی، دولت‌پژوهی، سال چهارم، شماره 13: ص105-136.

    42. میرمحمدی، معصومه سادات (1390). مقایسه صلح پایدار در اندیشه محور کانت انسان و صلح عادلانه در اندیشۀ متفکران شیعی. معرفت ادیان، سال دوم، شماره 4: ص117-146.

    43. نجفی جواهری، محمدحسن (1362). جواهر الکلام. بیروت: داراحیاء التراث العربی، ج21، 26.

    44. هاشمی رفسنجانی، علی اکبر (1386). تفسیر راهنما. قم: بوستان کتاب، ج7.