Criterion for Severing Political Relations of the Islamic Government from the Perspective of Legal Verses

Document Type : Original Article

Authors

1 Ph.D., International relations, lecturer and researcher; and a member of the political studies association, Qom, Iran.

2 PhD., Student, Department of Fiqh and Fundamentals of Islamic Law, University of Tehran, Tehran, Iran

10.22034/sm.2024.540327.1875

Abstract

 
The aim of the present research is to examine the criterion for severing political relations of the Islamic government from the perspective of legal verses. In this regard, using a descriptive-analytical method, the verses and traditions related to the obligation of severing relations with the belligerent disbelievers were analyzed. Subsequently, various examples in the ninth verse of Surah Al-Mumtahanah with phrases such as "یَنْهَاکُمُ اللَّهُ" (Allah forbids you), "الَّذِینَ قَاتَلُوکُمْ فِی الدِّینِ" (those who fought against you because of religion), "وَأَخْرَجُوکُمْ مِنْ دِیَارِکُمْ" (and expelled you from your homes), and "وَظَاهَرُوا عَلَى إِخْرَاجِکُمْ" (and supported the expulsion of you) were separately discussed in various subjects such as military, economic, cultural, social, political, scientific, etc., and it was pointed out that any government or authority that intentionally and knowingly commits even one act of hostility or war is subject to the ruling of severing relations with the Islamic government. It is also necessary to mention that the strength and survival of the ruling is subject-dependent; that is, if a belligerent disbeliever refrains from war with the Islamic government and changes their course, according to the ninth verse of
Al-Anfal, Muslims should also enter into peace and rely on God; even if their peace is tactical, it is better for Muslims to accept peace and stop fighting with them. From a jurisprudential perspective, the Islamic government is obligated to only sever its relations with belligerent disbeliever governments and strengthen and deepen interactions with other governments.

Keywords

References

قرآن کریم.
آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین (1409ق). کفایة الأصول. قم: مؤسسة آل‌البیت لإحیاء التراث، ج1.
بحرانی، هاشم بن سلیمان (1375). البرهان فی تفسیر القرآن. قم: نشر دارالتفسیر، ج5.
بیلیس، جان؛ اسمیت، استیو (1383). جهانی شدن سیاست. ترجمه گروهی از مترجمان. تهران: ابرار معاصر.
خمینی، سید روح‌الله (1389). صحیفه امام: مجموعه آثار امام خمینی. تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ج12.
رضا، رشید (1990م). تفسیر القرآن الحکیم (تفسیر المنار). الهیئة المصریة العامة للکتاب، ج6.
صادقی، الهه؛ موحدی، سمانه (1402). مبانی و شاخص‌های دولت اسلامی از منظر آیت‌الله خامنه‌ای. دولت‌پژوهی، 9(33): ص195-222.
صالح، صبحی (1374). نهج‌البلاغه. قم: مرکز البحوث الاسلامیه، ج1.
طباطبایى، سید محمدحسین (1374). ترجمه تفسیر المیزان‌. قم: جامعه مدرسین حوزه علمیه، ج9، 19.
طبرسی، فضل بن حسن (‫۱۳۹۰). ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن. ترجمه محمد بیستونی. قم: بیان جوان؛ مشهد: آستان قدس رضوی، شرکت به‌نشر‫، ج11، 24.
طوسى، محمد بن حسن (بی‌تا). التبیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دار إحیاء التراث العربی، ج9.
عزیزی، آریا (1396). حقوق دیپلماتیک در اسلام. قانون یار، شماره 4.
قدوسى‌زاده، حسن‌ (1390). اصطلاحات سیاسى- فرهنگى. قم: دفتر نشر معارف‌.
مجلسی، محمدباقر (1403ق). بحار الأنوار. بیروت: مؤسسة الوفاء، ج75.
مراغی، احمد مصطفى (1365ق). تفسیر المراغی. مصر: شرکة مکتبة و مطبعة مصطفى البابى الحلبی و أولاده.
مغنیه، محمدجواد (1425ق). التفسیر المبین. قم: دارالکتاب الإسلامی، ج1.
مکارم شیرازى، ناصر (1374). تفسیر نمونه‌. تهران: دارالکتب الاسلامیه، چاپ سى و دوم‌، ‌‌ج8، 24.
نجفی جواهری، محمدحسن (1362). جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام. بیروت: داراحیاء التراث شیعی، ج21.
Mansbach, R.W. & Rafferty, K.L. (2008). Introduction to Global Politics. Routledge

Files

Share

How to cite

Statistics