The Capacity of Governmental Jurisprudence in the Efficacy of Citizen Diplomacy

Document Type : Original Article

Authors

1 Assistant Professor, Baqir al-Olum University, Qom, Iran

2 MA., Political jurisprudence, Baqir al-Olum University, Qom, Iran

Abstract

New international relations have paved the way for non-governmental actors to enter the diplomatic arena, moving beyond states' monopoly. The pivotal role of people as new players in this field is one of the most significant developments of recent decades. Citizen diplomacy is a new type in which citizens act as unofficial government representatives. Since diplomacy, as the forefront of foreign policy in the existing diplomatic space, is designed based on the liberal democracy paradigm, various diplomacy models are implemented accordingly. This necessitates an examination, from the perspective of the jurisprudence of governance in the system based on Islamic jurisprudence, of citizen diplomacy, which is rooted in the elevated principles of traditional and jewel-like jurisprudence. It serves as the foundation for religious governance and the primary variable for producing power and social management by examining it from various angles. In this regard, this research seeks to answer the central question: What capacity does jurisprudential governance, as the grand jurisprudential theory of social management in Islamic governance, possess in the effectiveness of citizen diplomacy? The results indicate that jurisprudential governance, considering its dynamism and comprehensiveness, can, in addition to encompassing all aspects of individual jurisprudence based on the social duty of people in religious governance, define an identity-building and collective mission role for the entire nation. It can act as a disciplined, facilitating, supportive, guiding, and moderating force, ensuring the effectiveness of citizen diplomacy as one of the practical tools of foreign policy.

Keywords

References

قرآن کریم.
آقابخشی، علی (1379). فرهنگ علوم سیاسی. تهران: انتشارات چاپار.
امیدی‌فرد، عبدالله؛ خلف خانی، علی (1395). بررسی و تحلیل مولفه‌های نظریات حوزه فقه حکومتی. پژوهشنامه فقه اجتماعی، 4(8).
ایزدهی، سید سجاد؛ صدیق تقی‌زاده، صدیقه (1399). ماهیت و ویژگی‌های فقه حکومتی. حکومت اسلامی، 25(1).
خمینی، سید روح‌الله (1368). شئون و اختیارات ولی فقیه. تهران: سازمان انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
دهشیری، محمدرضا (1393). پارادیپلماسی در عصر جهانی شدن: بررسی موردی دیپلماسی شهری. مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی، 4(13): ص34-54.
رضائیان، علی (1379). مبانی سازمان مدیریت. تهران: سمت.
سجادپور، محمدکاظم؛ نگین راز، پروین (1393). بایسته‌ها در مدل ارزیابی تکنیک دیپلماسی مسیر دوم. سیاست خارجی، شماره 28.
سلیمی، رضا (1392). روابط بین‌الملل و دیپلماسی صلح در نظام متحول جهانی. تهران: انتشارات سمت، چاپ دوم.
ضیائی‌فر، سعید (1391). درآمدی بر رویکرد حکومتی به فقه. قم: پژوهشگاه فرهنگ و علوم اسلامی.
طالبی طادی، بهنام (1397). فقه حکومتی: درآمدی بر ماهیت، اصول، و منطق نظری. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
طباطبایی، محمدحسین (1417ق). المیزان فی التفسیر القرآن. قم: جامعه مدرسین، ج4.
علیدوست، ابوالقاسم (1395). فقه حکومتی، موضوع‌شناسی، نظام‌سازی و راهبرد‌های نهادینه‌سازی آن. گفتمان فقه حکومتی، 1(1).
معینی، صغری (1370). فرهنگ واژه‌ها و اصطلاحات مدیریت و سازمان. تهران: وزارت کشاورزی.
میر باقری، سید محمدمهدی (1396). درآمدی بر رویکردهای فقه حکومتی. انتشارات تمدن نوین اسلامی.
نائینی، محمدحسین (1388). تنبیه الامه و تنزیه المله. تصحیح و تحقیق سید جواد ورعی. قم: موسسه بوستان کتاب.
Chigas, D., Burgess Heidi & M.C. (2003). Citizen Diplomacy Based on a longer essay on Track II / Citizen Diplomacy. Written by Diana Chigas for the Intractable Conflict Knowledge Base project.
Dawson, J. (2011). Thescop Of Poitical Participation. Journal Of Community Development.
Melissen, J. (2005) Wielding soft power: The new public diplomacy. Netherlands: The Netherlands Institute of International.

Files

Share

How to cite

Statistics