نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری جامعه‌شناسی سیاسی، دانشگاه باقرالعلوم؛ دبیر مجمع اسلام ناب طلاب حوزه علمیه قم، قم، ایران
2 استادیار، گروه علوم سیاسی، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، ایران و عضو انجمن مطالعات سیاسی حوزه
چکیده
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
The present study aims to study popular diplomacy in Imam Khomeini's thought and to explain its commonalities and differences with traditional and public diplomacy. In this study, the commonalities and differences of these concepts are explained and adhering to the nature of the supernatural and the miraculous (two-nature theory) and the approach to transcendence, has been the main source of differences and the main framework of comparison. The research was descriptive-analytical and the results showed that popular diplomacy compared to other types of diplomacy, its resources are the interests of the nation and it has extra care for this world and the hereafter world (true perfection) and it differs from the traditional and public diplomacy whose resources are the national interests, its agents are governments and their audiences are governments and public opinion. The defining characteristic of transcendent popular diplomacy is to become the head of the intellect at the various levels of brokers and audiences and the rest be at its service. The two main axes of popular diplomacy are: Positive and Negative activities. The first one is based on the supernatural nature and in defense of the intellect as the head of the forces and the second one is based on the miraculous nature which rejects the centrality of illusion, anger and lust as well as the use of reason for these purposes. Another difference between the transcendent diplomacy and the conventional model is their attention to the world and the hereafter.
کلیدواژه‌ها [English]
http: //farsi.khamenei.ir/news-content?id=8955
10. صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم (1410ق.). الحکمة المتعالیه فی الاسفار العقلیة الاربعة. بیروت: دار احیاء التراث العربی، چاپ چهارم.
11. قاضی‌زاده، کاظم (1377). اندیشه‌های فقهی – سیاسی امام خمینی. تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری.
12. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.
13. کلینی، محمد ابن یعقوب بن اسحاق (1365). الکافی. تهران: دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ج1.
14. لک‌زایی، نجف (1387). سیاست متعالیه و دولت هادی در اندیشه صدرالمتالهین. علوم سیاسی، سال یازدهم، شماره43: ص83-53.
15. لک‌زایی، نجف (1389الف). فلسفه امنیت از دیدگاه امام خمینی. مطالعات راهبردی، سال سیزدهم، شماره سوم، شماره مسلسل 49: ص27-5.
16. لک‌زایی، نجف (1389ب). کاربردهای امنیتی انسان‌شناسی حکمت متعالیه. مطالعات راهبردی، سال سیزدهم، شماره چهارم، شماره مسلسل50: ص 84-63.
17. لک‌زایی، نجف (1389ج). حج ابراهیمی و تربیت متعالیه (ابعاد تربیتی حج با تأکید بر دیدگاه امام خمینی). میقات حج، شماره73: ص70-53.
18. لک‌زایی، نجف (1390). امنیت از دیدگاه آیت‌الله جوادی آملی. اسراء، سال سوم، شماره سوم، پیاپی هفتم: ص52-19.
19. لک‌زایی، نجف؛ دلیر، بهرام (1391). غایات و اهداف نظام سیاسی متعالیه. علوم سیاسی، سال پانزدهم، شماره 59: ص74-61.
20. مولانا، حمید؛ محمدی، منوچهر (1388). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دولت احمدی‌نژاد. تهران: موسسه انتشارات دادگستر، چاپ سوم.
21. هادیان، ناصر؛ احدی، افسانه (1388). جایگاه مفهومی دیپلماسی عمومی. روابط خارجی، سال اول، شماره سوم، ص.117–85.
)