دوره‌ی ایران باستان قبل از اسلام، از مهم‌ترین ادواری است که در شناخت سیر تحول اندیشه‌ی امنیتی ایران مؤثر است. با این وجود، پژوهشهای اندکی در این‌زمینه صورت پذیرفته است. شاهنامه‌ی فردوسی از جمله‌ی متونی است که پژوهش در آن میتواند گوشهای از اندیشه‌ی امنیتی ایران دوره‌ی باستان را آشکار کند؛ این مقاله درصدد است وجوه امنیتی شاهنامه را بررسی نماید. سوال اصلی مقاله این است که چه گزارههایی در شاهنامه‌ی فردوسی بر امنیت اشاره دارند؟ برای پاسخ به این پرسش، از روش استنباطی در چارچوب مؤلفههای هفتگانه‌ی برگرفته از مکاتب و نظریههای امنیتی در بستر دو پارادایم "امنیت متعالیه" و "امنیت متدانیه" استفاده شده است. مهم‌ترین یافته‌ی مقاله آن است که در شاهنامه‌ی فردوسی گزارههایی را میتوان یافت که به هریک از مؤلفههای هفتگانه‌ی متعالیه و متدانیه‌ی مفهوم امنیت: ابعاد، مرجع، سطوح، خودی و غیرخودی، روشهای تحصیل امنیت و راهکارهای استراتژیک امنیتی اشاره دارند.
)