استادیار دانشگاه فرهنگیان، دکترای ارتباطات اجتماعی
چکیده
موضوع مقاله‌ی حاضر، بررسی تحلیلی بازتاب عناصر حیاتی سرمایه‌ی اجتماعی در روابط حاکمیت و مردم در متن جامعه‌ی اسلامی و نقش آن در رسیدن به پیشرفت است. مدعا این است که اعتماد از شاخص‌های مهم سرمایه‌های اجتماعی است و قابل تبدیل‌شدن به سرمایه‌ی اقتصادی را دارد؛ چراکه شکل‌گیری اعتماد اجتماعی - در اثر عدالت‌گستری کارگزاران - به قانون‌مندی شهروندان و ایجاد امنیت می‌انجامد و انسجام اجتماعی و سطح مشارکت در جامعه را ارتقا می‌بخشد. در این رهیافت، خدامحوری، نقطه‌ی آغازین ایجاد اعتماد متقابل و مشارکت اجتماعی است. هدف بنیادی، کشف و تبیین ماهیت روابط میان مؤلفه‌های سرمایه‌ی اجتماعی از طریق بازنگری در نظریاتی است که افزایش حجم ساختاری شبکه‌ای را محور دستیابی به توسعه‌ی سرمایه‌ی اجتماعی معرفی می‌کنند. نتایج کاربردی تحقیق حاکی از آن است که خدامحوری و بصیرت در لایه‌های شناختی جامعه، به دستاورد مشارکت رهنمون می‌گردد و با فرسایش آن، کارآمدی نظام سیاسی کاهش می‌یابد.
ابتدای صفحه