اگرچه بیش ترین تلاش های اندیشمندان و محققان بزرگ سیاسی، مصروف تعریف و تبیین اصطلاحات و مفاهیم بشری بوده است؛ با این وجود، اسمای حسنای الهی - به عنوان مفاهیم بلند عرشی و الهی - در ادبیات سیاسی چندان مورد توجه نبوده اند. نویسنده بر این باور است که با استفاده از رویکرد اسمایی می توان ادبیات جدیدی را در علم سیاست تولید کرد و رویکردهای منفی و سلبی نسبت به قدرت را تغییر داد. با معرفت و بصیرت سیاسی اسمایی، چالش های اخلاقی و معنوی در عرصه ی سیاسی کم شده و آسیب های این عرصه کاهش خواهند یافت؛ زیرا اگر صاحبان قدرت به معانی أسماء الله - که همان اخلاق الله است - آراسته گردند، از آسیب های شایع در حوزه ی سیاست کاسته خواهد شد. آراستگی صاحبان قدرت سیاسی به اسمای حسنای الهی را با سه مفهوم: تعلق، تحقق و تخلق می توان پی گرفت. اگر صاحب قدرت سیاسی ذیل هر اسمی خود را متعلق، متحقق و متخلق به اسم الهی باور کند، آن وقت از استبداد ها، ظلم ها، مفاسد سیاسی، اقتصادی و ... به دور خواهد شد و عنایات خدای سبحان به دولت و ملت باریدن خواهد گرفت. چراکه اگر قابلیت وقتی فراهم شود، نزول رحمت از ناحیه ی فاعلیت حق حتمی خواهد بود.
)