اگرچه اختلاف و تعارض انسانها و جوامع بشری امری طبیعی است ولی باید از اختلاف غیرکارکردی دوری جست؛ چراکه گسترش این دسته اختلاف‌ها پیامدهای ویران‌گری دارد و موجبِ فروپاشیدن تفاهم، تعارف و تعاونِ شایستهی انسانها میشود و به ناکارایی و ناکارامدی جوامعِ انسانی می‌انجامد. در این نوشتار، برای رهایی از این معضلِ بزرگ و یافتن راهی برای چگونگی رفعِ اختلاف‌های غیرکارکردی، به تبیین «راهبرد متعالی در مدیریتِ حل اختلاف» از دیدگاه ائمه‌ی معصومین(ع) - به‌ویژه امام هفتم - پرداخته‌ایم. نتیجه‌ی این پژوهش، تمسک به توصیه‌های چهارده‌گانه هادیان قرآنی به‌مثابه راه رهایی از آفاتِ اختلاف‌های غیرکاربردی است.
ابن ابی‌الحدید (1404ق). شرح نهج‌البلاغه، ج2، منشورات مکتبه آیه‌الله‌العظمی مرعشی نجفی. قم: چاپ دوم.
ابن‌ادریس، محمد بن احمد (1410ق). سرائر، ج3. قم: انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم: چاپ دوم.
ابن‌شعبه حرانی، ابو محمد (1392ق). تحف‌العقول عن آل‌الرسول، ترجمه سید علی حسینی. قم: اندیشه مولانا.
اشتراوس، لئو (1373). فلسفه سیاسی چیست، ترجمه فرهنگ رجایی. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.
امام خمینی، روح‌الله (1378). صحیفه امام، ج 13. تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
جعفری، محمد تقی (1369). حکمت اصول سیاسی اسلام. تهران: بنیاد نهج‌البلاغه.
جوادی آملی، عبدالله (1386). چالشهای حکمت متعالیه در مسأله سیاست، نشست 15/8/1386؛ در سیاست متعالیه از منظر حکمت متعالیه، به‌اهتمام شریف لک‌زایی. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، چاپ اول، 1387.
حر عاملی، محمدبن‌حسن (1401ق). وسائل الشیعه. تهران: المکتبه الاسلامیه.
10. رضائیان، علی (1393). مدیریت تعارض و مذاکره. تهران: انتشارات سمت، چاپ دوم.
ابتدای صفحه