The Source of the Political Power of Divine Leaders from the Perspective of the Noble Qur'an

Document Type : Original Article

Authors

1 Professor and researcher of Qom seminary, Qom, Iran

2 Associate Professor, University of Religions and Religions, Qom, Iran.

3 Researcher and professor of higher levels of the seminary of Qom, Qom, Iran

Abstract

The purpose of the present study is to review the measures of political powers to sustain and develop their control and also explain Islamic and Qur'anic models in this regard. To this aim, the measures of divine leaders in a religious society in terms of the political and social power of relative Qur'anic statements were researched using descriptive analysis. The results indicated that the word of God and tradition of divine prophets have provided the society with some guidelines including endurance and perseverance, scientific knowledge, consultation with experts, and avoidance of unethical and inhumane ways so the community as well as influential natural and legal persons can use divine references and methods such as creating attraction and effective penetration in the political power. Divine leaders have used sufficient power with respect to the principle and diagram of power and completed their management using political behavior as the source of power, rationality as the capacity of power, and prudence as the effect of power, and ultimately, reformed and handled society. They have introduced themselves as the best model for humanity with regard to their high power in bringing change to their environment. Therefore, we can use the method of divine leaders as an Islamic and religious model to manage society.

Keywords

References

  1. قرآن کریم. ترجمه مهدی الهی قمشه ای و ترجمه مکارم شیرازی و ترجمه حسین انصاریان.

    1. آرون، ریمون (1380). نقد تاریخ و سیاست در روزگار ایدئولوژی‌ها. ترجمه نادر انتخابی. تهران: انتشارات نشر کتاب هرمس.
    2. آریان‌پور کاشانی، منوچهر (1390). فرهنگ پیشرو آریان‌پور فارسی به انگلیسی. تهران: انتشارات نشر الکترونیکی و اطلاع‌رسانی جهان رایانه امین.
    3. باغبان، کامبیز؛ آقایار، سیروس (1384). رهبری جدید از تفویض اختیار تا توانمندسازی. مدیریت انجمن مدیریت ایران، سال پانزدهم، شماره 105 – 106: ص80-83.
    4. حر عاملی، محمد بن حسن (1414ق). وَسائلِ الشیعَة إلی تَحْصیلِ مَسائلِ الشَّریعَة. قم: موسسه الُ البَیت لِإحیاءِ التُراث، ج12.
    5. حق‌شناس، علی محمد؛ سامعی، حسین؛ انتخابی، نرگس (1392). لغت‌نامه انگلیسی به فارسی. تهران: انتشارات فرهنگ معاصر.
    6. دهخدا، علی‌اکبر (1373). لغتنامه دهخدا. تهران: دانشگاه تهران، ج8 ، 9.
    7. علیخانی، علی‌اکبر (1398). حکمت و حکمت سیاسی در قرآن و حدیث. انجمن مطالعات سیاسی حوزه، دوره هفتم، شماره 24: ص 7-34.
    8. کافی امامی، مجید (1397الف). ارزش‌های انسانی محور قیام امام عصر. زائر، شماره 259:
      ص 115-120.
    9. کافی امامی، مجید (1397ب). جایگاه محوری ارزش‌های اخلاقی در انقلاب اسلامی (یادداشت‌هایی از اساتید و فرهیختگان مراکز علمی ‌پژوهشی). تهران: ارمغان حیات.

    10. مجلسی، محمدباقر (1403ق). بحارالانوار. لبنان، بیروت: دار احیاء التراث العربی ج68.

    11. مورگنتائو، ‌هانس یواکیم (1397). سیاست میان ملت‌ها تلاش در راه قدرت و صلح. ترجمه حمیرا مشیرزاده. تهران: انتشارات وزارت امور خارجه.

    12. Aron, Raymond (2003). Peace and war a theory of international relations. Daniel J. Mahoney & Brian C. Anderson, Researcher. London and Newyork: Routledge, Taylor & Francis Group.

    13. Conte, Antonio, & Burchill, Robert (2009). Defining Civil and Political Rights (The Jurisprudence of the United Nations Human Rights Committee). Farnham, United Kingdom: Ashgate.

    14. Hearn, Jonathan (2014). On the social evolution of power to over. Journal of Political Power, Vol. 7 (2), P.175-191.

    15. Russell, Bertrand (1970). Power A new social analysis. London and Newyork: Routledge Classics.

    16. Shokri, Mehdi (2017). What is Political Power? An Approach to the theory of Political Consciousness and Integrated Concept of Power). Arts and Social Sciences Journal, Vol.8, No.(3), P.2-8.

Transcendent Policy
Volume 8, Issue 29
September 2020
Pages 7-36

Files

Share

How to cite

Statistics