The feasibility and Infeasibility of Political Wisdom in Transcendent Theosophy

Document Type : Original Article

Authors

1 ph.D student of Transcendent wisdom, kharazmi university, Tehran, Iran

2 Assistant professor, department of philosophy , kharazmi university, Tehran, Iran

Abstract

The present study seeks to answer if Sadraii Theosophy is eligible for political doctrine and if there is such a concept as transcendent political theosophy. In order to answer the above questions, two viewpoints for and against the feasibility of political wisdom were classified. The results of this research study conducted by descriptive analysis shows that infeasibility in a sense and also feasibility in some aspects of political wisdom in transcendent theosophy are both truly acceptable. The infeasibility of political wisdom in the sense of infeasibility of political arguments and political philosophy in the works of Mulla Sadra is rejected because even those who believe in the theory of decline admit that Mulla Sadra has briefly mentioned some political arguments and it is not merely the repetition of former thoughts although he has made use of previous works. Therefore, the infeasibility of political wisdom in the sense of the infeasibility of inferring principles of politics and political philosophy from transcendent theosophy is admitted because we cannot conclude certain political tenets and viewpoints based on mere metaphysical principles, but rather they are not exclusively compatible with certain time, place, and condition. Hence, feasibility in its first sense, that is to say having political arguments in the works of Mulla Sadra is accepted. Yet, feasibility in its second sense, that is the potential of transcendent theosophy to infer a comprehensive political philosophy is admitted only when it is proved that certain philosophical principles are associated with a special political system; otherwise, two or more contradictory political philosophies might be extracted from identical principles.

Keywords

References

  1. تقوی، سید محمدناصر (1384). دوام اندیشه سیاسی در ایران. قم: پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی، چاپ دوم.
  2. صدرالدین شیرازی، محمدبن ابراهیم (1340). رساله سه اصل. تصحیح سیدحسین نصر. تهران: دانشگاه علوم معقول و منقول.
  3. صدرالدین شیرازی، محمدبن ابراهیم (1422ق). شرح الهدایه الأثیریه. تصحیح محمد مصطفی فولادکار. بیروت: مؤسسه التاریخ العربی.
  4. صدرالدین شیرازی، محمدبن ابراهیم (1360). الشواهد الربوبیه. تصحیح و تحقیق سید جلال‌الدین آشتیانی. مشهد: مرکز الجامعی للنشر، چاپ دوم.
  5. صدرالدین شیرازی، محمدبن ابراهیم (1381). کسر الاصنام الجاهلیه. مقدمه و تصحیح و تعلیق محسن جهانگیری. تهران: بنیاد حکمت صدرا.
  6. صدرالدین شیرازی، محمدبن ابراهیم(1981م). الحکمة المتعالیه فی الاسفار العقلیة الاربعه. بیروت: دار احیاء التراث العربی، ج1، 2، 3، 4، 6، 7، 9، چاپ دوم.
  7. صدرالدین شیرازی، محمدبن ابراهیم (1387). المظاهر الالهیه فی اسرار العلوم الکمالیه. مقدمه و تصحیح و تعلیق سیدمحمد خامنه‌ای. تهران: بنیاد حکمت صدرا.
  8. صدرالدین شیرازی، محمدبن ابراهیم (1354). المبدأ و المعاد. تصحیح سید جلال‌الدین آشتیانی. تهران: انجمن حکمت و فلسفه ایران.
  9. طباطبایی، جواد (1389). زوال اندیشه سیاسی در ایران. تهران: نشر کویر، چاپ هشتم.

10. طوسی، سید خلیل الرحمان (1393). درآمدی بر فلسفه سیاسی صدرالمتألهین. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.

11. عابدی، احمد (1388). تکوین و تعالی اندیشه و فلسفه سیاسی در پرتو حکمت متعالیه. در: مجموعه مقالات سیاست متعالیه از منظر حکمت متعالیه. به اهتمام شریف لک‌زایی. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج1، ص75-69.

12. لک‌زایی، شریف (1388). به سوی حکمت سیاسی متعالیه. در: مجموعه مقالات سیاست متعالیه از منظر حکمت متعالیه. به اهتمام شریف لک‌زایی. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج1، ص68-45.

13. واعظی، احمد (1394). نسبت حکمت متعالیه با فلسفه سیاسی اسلامی. علوم سیاسی، سال هیجدهم، شماره هفتاد: ص22-7.

Transcendent Policy
Volume 7, Issue 27
March 2020
Pages 25-40

Files

Share

How to cite

Statistics