The present study aims to investigate and provide a model for resolving the existing crises in Iran (such as environmental, economic, political, cultural and other crises). The present descriptive-analytical study showed that the Islamic-Iranian model of progress used in Iran, is an abstract model which could not be implemented and cannot solve the crises. To make this model work, a strategic calibration approach is needed. In this approach, due to the two principles of integrity and change, in the two axes of problem recognition and problem solving, the model of progress is calibrated by focusing on a specific problem. It also revealed how, in a phenomenological view of the problem of industrialization, this issue is being heralded in a hermeneutic context within the framework of the political economy system in Iran and the world.
پیوزی، مایکل (1390). یورگن هابرماس. ترجمه احمد تدین. تهران: هرمس.
جبارنژاد، محسن؛ لک‌زایی، شریف (1397). رابطه دین و سیاست در نگاه تطبیقی به آرای ملاصدرا و هگل. سیاست متعالیه، سال ششم، شماره 23: ص 174-192.
قزلسفلی، محمدتقی (1397). مؤلفه‌های حکمرانی عادلانه در چارچوب نظریه زیست جهان. سیاست متعالیه، سال ششم، شماره 22: ص 113-130.
معرفی محمدی، عبدالحمید (1396). تعارض سیاست‌های رشد و بازتوزیع در اقتصاد سیاسی جمهوری اسلامی ایران. پژوهشنامه علوم سیاسی، دوره 12، شماره 4: صفحه 165-202.
ملکی، علی (1397). مبانی مشروعیت نظام جمهوری اسلامی ایران: تعدد تفسیرها؛ چالش‌ها و راهکارها. سیاست متعالیه، سال ششم، شماره 21: ص 77-94.
هراتی، محمدجواد؛ مهدی‌زاده، روح الله (1397). آزمون‌پذیری نظریه دولت رانتیر در انقلاب‌های جهان اسلام (مطالعه موردی ایران و مصر). پژوهش‌های سیاسی جهان اسلام، سال 8، شماره 2: ص80-49.
)